กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกษัตริย์และราชินีองค์หนึ่งปกครองดินแดนอันห่างไกล ราชินีทรงใจดีและน่ารัก และผู้คนในอาณาจักรต่างก็ชื่นชอบเธอ ความโศกเศร้าเพียงอย่างเดียวในชีวิตของราชินีก็คือการที่เธอปรารถนาจะมีลูกแต่ไม่มีเลย
วันหนึ่งในฤดูหนาว ราชินีกำลังทำงานเข็ม ขณะทอดพระเนตรหน้าต่างไม้มะเกลือ มองเห็นหิมะที่เพิ่งตกใหม่ นกตัวหนึ่งบินผ่านหน้าต่างทำให้ราชินีตกใจและเธอก็เอานิ้วจิ้ม เลือดหยดหนึ่งตกลงบนหิมะนอกหน้าต่างของเธอ ขณะที่เธอมองดูเลือดบนหิมะ เธอพูดกับตัวเองว่า “โอ้ ฉันหวังว่าฉันจะมีลูกสาวที่มีผิวขาวเหมือนหิมะ ริมฝีปากแดงเหมือนเลือด และผมดำเหมือนไม้มะเกลือ”
ไม่นานหลังจากนั้น พระราชินีผู้ใจดีก็ได้สมความปรารถนาเมื่อเธอให้กำเนิดทารกหญิงที่มีผิวขาวดั่งหิมะ ริมฝีปากแดงดั่งเลือด และผมดำดั่งไม้มะเกลือ พวกเขาตั้งชื่อทารกว่าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ แต่น่าเสียดายที่ราชินีสิ้นพระชนม์หลังจากให้กำเนิดสโนว์ไวท์
ไม่นานหลังจากนั้น กษัตริย์ก็ทรงอภิเษกสมรสกับหญิงใหม่ผู้งดงามแต่ก็หยิ่งผยองและโหดร้าย เธอได้ศึกษาเวทมนตร์แห่งความมืดและเป็นเจ้าของกระจกวิเศษ ซึ่งเธอจะถามอยู่ทุกวัน
กระจก กระจกบนผนัง ใครสวยที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด?
ทุกครั้งที่ถามคำถามนี้ กระจกก็จะตอบเหมือนเดิมว่า “ข้าแต่ราชินี พระองค์ทรงงดงามที่สุด” สิ่งนี้ทำให้ราชินีพอใจอย่างมากเพราะเธอรู้ว่ากระจกวิเศษของเธอไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากความจริง
เช้าวันหนึ่งเมื่อพระราชินีตรัสถามว่า “กระจกเงา กระจกบนผนัง ใครงามที่สุดในจำนวนนี้?” เธอตกใจมากเมื่อมันตอบว่า:
คุณราชินีของฉันมีความยุติธรรม มันเป็นเรื่องจริง
แต่สโนว์ไวท์ยังยุติธรรมกว่าคุณอีกด้วย
ราชินีโกรธเคืองและสั่งให้นายพรานของเธอพาสโนว์ไวท์เข้าไปในป่าเพื่อฆ่า เธอเรียกร้องให้นายพรานกลับมาพร้อมหัวใจของสโนว์ไวท์เป็นหลักฐาน
นายพรานผู้น่าสงสารพาสโนว์ไวท์เข้าไปในป่า แต่พบว่าตัวเองไม่สามารถฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ แต่เขากลับปล่อยเธอไปและนำหัวใจของหมูป่ามาให้ราชินี
ตอนนี้สโนว์ไวท์อยู่คนเดียวในป่าใหญ่ และเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดูเหมือนต้นไม้จะกระซิบกัน ทำให้สโนว์ไวท์เริ่มวิ่งหนีจนหวาดกลัว เธอวิ่งไปบนก้อนหินแหลมคมและทะลุหนาม เธอวิ่งไปจนสุดเท้าที่จะพาเธอไปได้ และพอตกค่ำเธอก็เห็นบ้านหลังเล็กๆ จึงเข้าไปพักผ่อนข้างใน
ภายในบ้านทุกอย่างแม้จะเล็กแต่ก็เป็นระเบียบเรียบร้อย มีโต๊ะเล็กๆ ตัวหนึ่งพร้อมผ้าปูโต๊ะสีขาวเรียบร้อยและจานเล็กๆ เจ็ดจาน ข้างกำแพงมีเตียงเล็กๆ เจ็ดเตียงเรียงกันเป็นแถวและมีผ้านวมคลุมอยู่
เพราะเธอหิวมาก สโนว์ไวท์จึงกินผักสองสามอย่างและขนมปังเล็กน้อยจากจานแต่ละใบ และจากแต่ละถ้วยเธอก็ดื่มนมเล็กน้อย หลังจากนั้นเนื่องจากเธอเหนื่อยมาก เธอจึงนอนบนเตียงเล็กๆ สักเตียงแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว
พอค่ำเจ้าของบ้านก็กลับบ้าน พวกเขาเป็นคนแคระทั้งเจ็ดที่ขุดแร่ทองคำบนภูเขา ทันทีที่พวกเขากลับถึงบ้านก็เห็นว่ามีคนอยู่ที่นั่น เพราะทุกอย่างไม่อยู่ในสภาพเดียวกับที่พวกเขาจากไป
คนแรกพูดว่า “ใครนั่งอยู่บนเก้าอี้ของฉัน”
อันที่สอง “ใครกินจากจานของฉันบ้าง”
คนที่สาม “ใครกินขนมปังของฉัน”
ข้อที่สี่ “ใครกินผักของฉันบ้าง”
อันที่ห้า “ใครกินด้วยส้อมของฉัน”
ข้อที่หก “ใครดื่มจากแก้วของเราบ้าง”
แต่คนที่เจ็ดมองดูเตียงก็พบว่าสโนว์ไวท์นอนอยู่ที่นั่น คนแคระทั้งเจ็ดวิ่งเข้ามาและร้องด้วยความประหลาดใจ พวกเขาหยิบเทียนเจ็ดเล่มมาและฉายแสงไปที่สโนว์ไวท์
“โอ้ สวรรค์!” พวกเขาร้อง “เด็กคนนี้สวย!”
พวกเขาดีใจมากจนไม่ปลุกเธอแต่ปล่อยให้เธอนอนบนเตียงต่อไป เช้าวันรุ่งขึ้น สโนว์ไวท์ตื่นขึ้นมา และเมื่อเธอเห็นคนแคระทั้งเจ็ดเธอก็ตกใจกลัว แต่พวกเขาก็เป็นมิตรและถามว่า “คุณชื่ออะไร”
“ฉันชื่อสโนว์ไวท์” เธอตอบ
“คุณมาบ้านเราได้ยังไง” พวกคนแคระถามต่อ
จากนั้นเธอก็เล่าให้พวกเขาฟังว่าแม่เลี้ยงของเธอพยายามจะฆ่าเธอ นายพรานได้ไว้ชีวิตเธอแล้ว และเธอก็วิ่งผ่านป่ามาทั้งวัน และในที่สุดก็สะดุดเข้ากับบ้านของพวกเขา
พวกคนแคระคุยกันสักพักแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าจะดูแลบ้านให้เรา ทำอาหาร ทำเตียง ซักผ้า เย็บ ถัก และเก็บทุกอย่างให้สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย เจ้าก็อยู่กับเราได้ และเจ้าก็อยู่กับเรา” จะได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ”
“ใช่แล้ว” สโนว์ไวท์ตอบ “ด้วยสุดใจของฉัน” สำหรับสโนว์ไวท์มีความสุขมากที่ได้ดูแลบ้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
สโนว์ไวท์จึงอยู่ร่วมกับคนแคระอย่างมีความสุข ทุกเช้าพวกเขาจะเข้าไปในภูเขาเพื่อค้นหาทองคำ และในตอนเย็นเมื่อพวกเขากลับบ้าน สโนว์ไวท์ก็เตรียมอาหารให้พร้อม และบ้านก็สะอาดเรียบร้อย ในตอนกลางวันเด็กสาวอยู่คนเดียว ยกเว้นสัตว์เล็กๆ ในป่าที่เธอมักจะเล่นด้วย
ตอนนี้ราชินีเชื่อว่าเธอได้กินหัวใจของสโนว์ไวท์ไปแล้ว ทำได้เพียงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกและสวยที่สุดอีกครั้ง เธอเดินไปหน้ากระจกแล้วพูดว่า:
กระจก, กระจก, บนผนัง,
ใครในดินแดนนี้งดงามที่สุด?
มันตอบว่า:
คุณราชินีของฉันมีความยุติธรรม มันเป็นเรื่องจริง
แต่สโนว์ไวท์ที่อยู่ไกลจากภูเขา
กับคนแคระทั้งเจ็ด
ยังคงยุติธรรมกว่าคุณเป็นพันเท่า
สิ่งนี้ทำให้ราชินีตกใจ เพราะเธอรู้ว่ากระจกไม่ได้โกหก และเธอก็รู้ว่านายพรานได้หลอกลวงเธอ และสโนว์ไวท์ยังมีชีวิตอยู่ จากนั้นเธอก็คิดและคิดอีกครั้งว่าเธอจะกำจัดสโนว์ไวท์ได้อย่างไร ตราบใดที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุดในดินแดนทั้งหมด ความอิจฉาริษยาของเธอจะทำให้เธอไม่หยุดพัก
ในที่สุดเธอก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอเข้าไปในห้องที่เป็นความลับที่สุดของเธอ — ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างใน — และเธอก็ทำแอปเปิ้ลอาบยาพิษ ภายนอกก็สวย ใครเห็นก็อยากได้ แต่ใครก็ตามที่กินมันเพียงเล็กน้อยก็จะตาย เธอปลอมตัวเป็นหญิงเร่ขายของโดยเปลี่ยนสีหน้า เพื่อไม่ให้ใครจำเธอได้ จึงเดินทางไปที่บ้านของคนแคระและเคาะประตู
สโนว์ไวท์ยื่นศีรษะออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดว่า “ฉันต้องไม่ปล่อยให้ใครเข้าไป คนแคระทั้งเจ็ดได้ห้ามไม่ให้ฉันทำเช่นนั้น”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” หญิงขายของตอบ “ฉันจะกำจัดแอปเปิ้ลของฉันได้อย่างง่ายดาย ที่นี่ ฉันจะให้คุณหนึ่งในนั้น”
“ไม่” สโนว์ไวท์ตอบ “ฉันไม่สามารถรับอะไรจากคนแปลกหน้าได้”
“คุณกลัวพิษเหรอ?” หญิงชราถาม “ดูสิ ฉันจะหั่นแอปเปิ้ลเป็นสองลูก คุณกินครึ่งหนึ่งและฉันกินครึ่งหนึ่ง”
ตอนนี้แอปเปิ้ลถูกสร้างขึ้นอย่างมีศิลปะจนมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่ถูกวางยาพิษ สโนว์ไวท์ปรารถนาแอปเปิ้ลที่สวยงามลูกนี้ และเมื่อเธอเห็นว่าหญิงเร่ขายกำลังกินแอปเปิ้ลส่วนหนึ่งอยู่ เธอก็อดใจไม่ไหวอีกต่อไป และเธอก็ยื่นมือออกมาหยิบแอปเปิ้ลที่มีพิษครึ่งหนึ่ง เธอแทบไม่ถูกกัดในปากเมื่อเธอล้มลงกับพื้นตาย
ราชินีมองเธอด้วยแววตาชั่วร้าย หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ขาวเหมือนหิมะ แดงเหมือนเลือด ดำเหมือนไม้มะเกลือ คนแคระจะไม่มีวันปลุกคุณให้ตื่น”
เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอถามกระจกว่า
กระจก, กระจก, บนผนัง,
ใครในดินแดนนี้งดงามที่สุด?
ในที่สุดมันก็ตอบ:
คุณราชินีของฉันมีความสวยงามเหนือสิ่งอื่นใด
จากนั้นหัวใจที่โหดร้ายและอิจฉาของเธอก็พัก เช่นเดียวกับหัวใจที่โหดร้ายและอิจฉาก็สามารถพักได้
เมื่อคนแคระกลับมาถึงบ้านในเย็นวันนั้น ก็พบว่าสโนว์ไวท์นอนอยู่บนพื้น เธอไม่หายใจเลย เธอเสียชีวิตแล้ว พวกเขาอุ้มเธอขึ้นและมองดูเธอด้วยความปรารถนาดี พวกเขาคุยกับเธอ เขย่าเธอ และร้องไห้เพราะเธอ แต่ไม่มีอะไรช่วย ลูกที่รักเสียชีวิตแล้ว และเธอยังคงตายต่อไป พวกเขาวางเธอไว้บนเตียงฟาง และทั้งเจ็ดก็นั่งข้างเธอไว้ทุกข์ให้กับเธอและร้องไห้อยู่สามวัน พวกเขากำลังจะฝังเธอ แต่เธอยังคงดูสดราวกับมีชีวิต และยังมีแก้มสีแดงสวยของเธอ
พวกเขากล่าวว่า “เราไม่สามารถฝังเธอไว้ในดินสีดำได้” และพวกเขาก็ทำโลงศพที่เป็นแก้วใส เพื่อให้สามารถมองเห็นเธอได้จากทุกด้าน พวกเขาวางเธอไว้ข้างในและมีตัวอักษรสีทองเขียนชื่อของเธอและเธอเป็นเจ้าหญิง จากนั้นพวกเขาก็นำโลงศพไปไว้บนภูเขาข้างนอก และมีหนึ่งในนั้นคอยดูแลเธออยู่เสมอ พวกสัตว์ต่างๆ ก็มาไว้ทุกข์ให้กับสโนว์ไวท์เช่นกัน เริ่มจากนกฮูก จากนั้นก็เป็นอีกา และสุดท้ายก็เป็นนกพิราบ
ต่อมาเจ้าชายองค์หนึ่งเข้าไปในป่าเหล่านี้และบังเอิญไปที่บ้านของคนแคระ ซึ่งเขาหาที่หลบภัยในคืนนี้ เขาเห็นโลงศพบนภูเขาที่มีสโนว์ไวท์แสนสวยอยู่ในนั้น และเขาอ่านสิ่งที่เขียนไว้บนนั้นด้วยตัวอักษรสีทอง
แล้วเขาก็พูดกับคนแคระว่า “ขอโลงศพหน่อยเถอะ ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ”
แต่คนแคระตอบว่า “เราจะไม่ขายมันเพื่อทองคำทั้งหมดในโลกนี้”
จากนั้นเขาก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็มอบมันให้กับฉันสิ เพราะว่าฉันไม่สามารถอยู่ได้หากไม่เห็นสโนว์ไวท์ ฉันจะให้เกียรติเธอและเคารพเธอในฐานะคนที่ฉันรักมากที่สุด”
ในขณะที่เขาพูดเช่นนี้ คนแคระที่ดีก็รู้สึกสงสารเขาและมอบโลงศพให้เขา เจ้าชายให้คนรับใช้ของเขาแบกมันขึ้นบ่า แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นที่หนึ่งในนั้นสะดุดกับพุ่มไม้ และทำให้สโนว์ไวท์หลุดชิ้นแอปเปิ้ลพิษที่เธอกัดออกไป หลังจากนั้นไม่นานนางก็ลืมตาขึ้น ยกฝาโลงขึ้น ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“สวัสดีสวรรค์ ฉันอยู่ที่ไหน” เธอร้องไห้ออกมา
เจ้าชายพูดอย่างร่าเริงว่า “คุณอยู่กับฉัน” เขาเล่าให้เธอฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วพูดว่า “ฉันรักเธอมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก มากับฉันที่ปราสาทของพ่อฉัน แล้วเธอจะกลายเป็นภรรยาของฉัน” สโนว์ไวท์รักเขาและเธอก็ไปกับเขา งานแต่งงานของพวกเขาได้รับการวางแผนไว้ด้วยความสง่างามและสง่างามอย่างยิ่ง
แม่เลี้ยงที่ชั่วร้ายของสโนว์ไวท์ได้รับเชิญไปร่วมงานเลี้ยง และเมื่อเธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สวยที่สุด เธอก็ยืนอยู่หน้ากระจกและพูดว่า:
กระจก, กระจก, บนผนัง,
ใครในดินแดนนี้งดงามที่สุด?
กระจกตอบว่า:
คุณราชินีของฉันมีความยุติธรรม มันเป็นเรื่องจริง
แต่ราชินีสาวยังสวยกว่าคุณเป็นพันเท่า
โดยไม่รู้ว่าราชินีองค์ใหม่นี้เป็นลูกติดของเธอจริงๆ เธอมาถึงงานแต่งงาน และหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดซึ้งเมื่อเธอตระหนักถึงความจริง – ราชินีผู้ชั่วร้ายถูกเนรเทศออกจากดินแดนตลอดไป และเจ้าชายและสโนว์ไวท์อาศัยอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป หลังจาก.
